พรหมรัก บัลลังก์ใจ

เมื่อรักชักนำมา เมื่อพรหมลิขิตบันดาลชักพาให้เธอ... ได้พบกับเขา เจ้านายจอมเย็นชา เจ้านายอสูรปากร้ายชอบแกลัง กระทิงตกมัน อ้ะ อย่าคิดนะว่าเขาจะหื่นใส่แม่ชี เลขาที่มีไว้รองมือรองเท้าอย่างเธอ เขาเก็บเธอไว้ไกล้ตัว คอยมองให้เธออยู่ในสายตาตลอดเวลา เพราะเขาต้องการเรียกใช้เธอต่างหาก ไม่ได้พิษวาท ไม่ได้ชอบ ไม่ได้อยากมอง แค่มีเธออยู่ในสายตาจนเคยชิน 

อยู่ ๆ นางซินก็กลายเป็นนางฟ้าได้ขึ้นสวรรค์ เพราะค้นพบว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา เธอเป็นเจ้าหญิงรัชทายาทจากเมืองห่างไกล แล้วลี้ภัยมาตกละกำลำบากอยู่ ณ กรุงเทพมหาคร

แล้วเมื่อเธอมีรัก แต่กลับรักไม่ได้ เพราะหน้าที่มันค้ำคอ จากเดิมที่เขาคิดแค่ว่าเก็บเธอเอาไว้คอยมอง ให้อยู่ในสายตา กับชินเสียจนไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ จากเดิมที่เธอเคยเป็นดิน เขาจะก้มเก็บเมื่อไหร่ก็ได้ อยู่ ๆ ฟ้าก็ส่งให้เธอได้ขึ้นไปเป็นดาวบนท้องฟ้า แม้ว่าเขาอยากจะเอื้อมคว้าเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ 

รู้ตัวอีกทีว่ารัก ก็ไม่สามารถจะเอื้อมมือไขว่คว้า เขาและเธอจะฝ่าด่านของโชคชะตานี้ไปได้อย่างไร จากดินก็ไม่อยากจะเป็นดวงดาว อยากเป็นคนธรรมดาอยู่ภายใต้ฟ้าเดียวกันกับเขาแล้วมองดาวดวงเดียวไปด้วยกัน 

ปณิธาน การันต์กันตะระ อายุ 33 ปี
เจ้านายหนุ่มที่แอบหลงรักเลขาที่ปราศจากเสน่ห์และสุดแสนจะเชยของตัวเอง

แก้วกานดา จินดาอภิวัตร อายุ 25 ปี
เลขาสาว เฉิ่ม เชย ในสายตาเจ้านาย ที่ชะตาชีวิตของเธอ
พลิกผันตลอดเวลา เด็กสาวกำพร้า ที่กลับกรายเป็นเจ้าหญฺิง
รัชทายาท อย่างที่เธอเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

 

นำร่องก่อนเข้าเรื่อง

1. นิยายเรื่องนี้เป็นงานหัดเชียนเรื่องแรกสำหรับผู้หัดเขียน ดังนั้นนักอ่านต้องทำใจหากมีเนื้อเรื่องที่ดูขัดหูขัดตาหรือขาดความเหมาะสมไปบ้าง ก็เค้าพึ่งหัดอ่ะ แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดน้าาา 

2.อาจจะมีการแก้ไขปรับปรุงอยู่เรื่อย ๆ เพราะเวลาเข้ามาอ่านทีไรมีข้อให้แก้ไขทุกที ไม่เคยพอใจในงานของตัวเองเลยสักครั้ง ดังนั้นหากมีข้องความอับเดทเข้าไปหา คุณนักอ่านที่รักอย่าพึ่งรำคาญกันนะคะ

3.นิยายเรื่องนี้เมื่อช่วงต้นปีเคยลงแล้วจนถึงบทปัจจุบัน แต่เนื้อเรื่องมีหลายอย่างต้องปิดปรับปรุงไป เพราะจะแก้ไขบ่อย ก็เกรงใจนักอ่านจริงกลัวจะรำคาญ ตอนนี้ปรับปรุงกลับมาได้ส่วนหนึ่งแล้วค่ะแต่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี แต่คนเขียนใจร้อนอยากลงให้อ่านอยากมีโมเม้นเหมือนเดิมคือเปิดเข้ามาดูกำลังใจจากผู้อ่านทุกวัน วันนี้เป็นอย่างไรบ้างนะ ชอบตัวละครของเราหรือเปล่า มีคนเข้ามาอ่านมั้ยน้า 

4. คำผิดเยอะมากยอมรับค่ะอ่านทีไรเจอทุกที พยายามแก้ไขอยู่น้าาา 

5. ทำงานประจำไปด้วยหัดเขียนนิยายไปด้วย บางครั้งอาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ กราบขออภัยมา ณ ที่นีัด้วยค่ะ

6. กราบขอบพระคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้ามาให้กำลังใจ อ่านทีไรยิ้มแก้มแทบแตกกันเลยทีเดียว

7.เรื่องราวบุคคล สถานที่ล้วนแต่เป็นเรื่องสมมุติจากจินตนาการทั้งสิ้น ล้วนไม่มีอยู่จริง หากมีการพาดพิงสถานที่ใดหรือบุคคลใดล้วนเป็นเรื่องที่มาจากจินตนาการล้วน ๆ ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงหรือทำให้เสื่อมเสียนะคะ 

8. สำหรับไรท์ที่อ่านเนื้อเรื่องเดิมไปแล้วสามารถกลับมาอ่านใหม่ได้ค่ะ มีปรับแก้ไข เปลี่ยนพร็อตเปลี่ยนความน่าจะเป็นเพิ่มขึ้น เพิ่มฉากตัดความเวิ่นเว้อออกไปอีกค่ะ 

สิ่งที่เรียกว่าคำโปรยยย      

          ระหว่างที่แก้วกานดานอนนิ่งมองออกไปนอกหน้าต่างออกไปก็พบกับท้องฟ้าทีสีฟ้าสดใส กระทบกับแสงแดดยามเช้าสีส้มอ่อน ๆ ช่างสวยงามจริง ๆ เธอมองออกไปเรื่อย ๆ  และคิดอะไรเพลิน ๆ รวมถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ด้วย ไม่กี่อึดใจ เสียงขัดจังหวะจาก กริ่งโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ดังอยู่ไม่เกิน สามครั้ง แก้วกานดาก็ต้องตัดใจที่จะเดินไปรับมันเพราะหากไม่รับเสียงนั่นก็คงทำให้เธอรำคาญไปมากกว่านี้

            อารมณ์รื่นรมและสุนทรีย์ ที่เธอมีเมื่อครู่เธอหมดลงในทันที ที่โทรศัพท์โชว์ชื่อของเจ้าของปลายสายที่โทรมา ใจหนึ่งก็คิดว่าอยากจะตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องไปเสีย ให้ขาดการติดต่อไปเลย แต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของเธอนี่ เธอเองสะบัดมือไปทางโทรศัพท์รับมันขึ้นมาจริง ๆ เมื่อมันดังขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่ 5

            แก้วกานดาพยายามที่จะเปล่งเสียงออกไปให้มันดูปกติธรรมดาที่สุด โดยที่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่รับรู้ถึงความหงุดหงิดระดับสิบของตัวเอง

            “สวัสดีค่ะ” น้ำเสียงเรียบที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ในตอนนี้แต่ยังเจือความขุ่นของน้ำโหที่เธอมีไม่หาย เพราะว่าเจ้านายปลายสายไม่ยอมหยุดรบกวนจิตใจ แม้กระทั่งเช้าวันเสาร์ที่สดใสในวันนี้

          “คุณตื่นแล้วใช่ไหม ผมขัดจังหวะอะไรคุณหรืออเปล่า”

          “ถ้าไม่ตื่นจะรับโทรศัพท์ที่ดังเป็นโทรโข่งอย่างนี้ได้เหรอคะ”

            "เชิญคุณลงมาด้านล่างเดียวผมจะออกไปข้านอก กิจกรรมอะไรของคุณที่ทำอยู่ก็หยุดก่อน วันนี้คุณมีงานต้องทำ” น้ำเสียงเคร่งขรึมของคนปลายสาย สั่งการออกมา ทำให้แก้วกานดาได้หงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง และเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนอีกแล้ว ออกคำสั่งเสร็จและก็รีบวางสายไปแบบที่ไม่รอคำตอบให้เธอได้ปฏิเสธ 

            ขณะที่แก้วกานดาเองแทบจะกรี๊ดกรอกใส่โทรศัพท์กลับไป นี่มันวันหยุดไม่ใช่เวลางาน ทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอมีชีวิตที่อิสระบ้างเลย เมื่อคืนก็ลากไปผ่อนคลายที่ผับบ้านั่นจนเกือบจะถูกลากไปข่มขืน เช้านี้ก็โทรมาปลุกแต่เช้าอีก เขาเป็นเจ้านายของเธอก็จริง แต่มันต้องมีช่องว่างบ้างสินะ เขาไม่ใช่เจ้าของชีวิตของเธอทั้งหมดนะ ไม่ใช่จะมาทำตัวเป็นเจ้านายตลอดเวลา ไม่เว้นแม้วันหยุดพักผ่อนของเธอ วันหยุดที่รื่นรมของเธอมันหมดไปอีกแล้ว